Het is altijd weer spannend, als een pakketje van bij het Noorse Hubro in de brievenbus terecht komt: de mensen daar, specialiseren zich in ongebruikelijke muziekvormen, die vaak een kruising zijn tussenjazz, folk en improvisatie. Een aantal van de grote namen mochten we de voorbije jaren al leren kennen, maar vandaag is het de beurt aan een voor ons compleet nieuw trio, dat naar de naam “Building Instrument” luistert. Hun “Mangelen Min” (“mijn gebrek”) is hun derde plaat. Het trio bestaat uit toetsenman Åsmund Weltzien, percussionist Øyvind Hegg-Lunder en frontvrouw Mari Kvien Brunvoll, die, naast de zang, ook de electronica, de citer en de Omnichord bespeelt.

De drie muzikanten uit het mooie Bergen maken samen de veelal geïmproviseerde nummers, waarin de weemoed de boventoon voert. Naar de plaattitel al aangeeft, draait het nogal om de dingen die er niet (meer) zijn in een mens z’n leven: het lijkt wel of een mens beladen is met een hoeveelheid verdriet en verlangen, die je overal volgt en op den duur vervelt tot je vreemde vriend uit een andere wereld. Wat de vorm betreft, hoor je geëlektroniseerde echo’s van barok, drums, die melodisch uit de hoek komen en vocalen, die tegelijk krachtig en ongrijpbaar zijn en die Nordic folk en Balkan vlekkeloos laten samengaan.

Zo’n vorm kan je natuurlijk alleen maar bereiken als je elkaar door en door kent en dat lijk bij dit trio ten zeerste het geval te zijn. Met nauwelijks vooraf uitgewerkte ideeën gingen ze de studio in, omgeven door technici die ze kennen en die hun muziek kennen. Live spelend en vooral improviserend, samplend, bewerkend, kwamen de twaalf nummers tot stand, soms werden ze vrij lang, zoals de titeltrack, “Vil Du Dit Nok” of “Ta Regnet”, doorgaans blijven ze aan de korte kant, zodat de plaat beneden de veertig minuten afklokt en je in die tijdsspanne een waaier aan impressies meekrijgt, die soms verschillend van opzet lijken, maar die bewerkt en gekneed worden, tot ze naadloos in het geheel van de plaat passen.

Dit is een erg filmische plaat, erg poëtisch ook, waarbij je je als luisteraar alleen maar hoeft open te zetten voor wat de geesten en de handen van de muzikanten terplekke zullen gaan verzinnen. Dat klinkt aanvankelijk een beetje moeilijk, maar naarmate je de plaat enkele keren draait, word je al gauw meegenomen in de heel fraaie, aparte wereld van het trio, dat klank tot beeld weet te verwerken. Dit is dus niet alleen een luisterplaat, het is er ook eentje om, met gesloten ogen, de beelden te laten voorbijrollen, die door de muziek opgeroepen worden. Dat is best een heel bijzondere ervaring, die ik alleen maar kan aanbevelen aan mensen die bereid zijn echt te luisteren.

Dani Heyvaert